Diabeł umiera w Hawanie

Za pierwszym rzędem oświetlonych i odnowionych w ostatnich latach kolonialnych

kamienic, w których mieszczą się restauracje pełne zagranicznych turystów, zaczyna się

gąszcz ciemnych zaułków. Uliczkami płyną ścieki, cuchną fekalia. Mury się kruszą, łuszczą

z tynku, na chodnikach leży gruz. Wodę do domów dowożą beczkowozy. Z dziedzińcówwyziera bieda, opuszczenie, zaniedbanie. Rozwalone schody zastąpione spiętrzonymi

skrzyniami i żelaznymi rusztowaniami, budki przyczepione do murów jak kurniki. Krokwie

„rusztów”, czyli dobudowane w połowie pięter dla pozyskania przestrzeni, prowizoryczne

stropy, które walą się pod ciężarem stłoczonych lokatorów, gdy dmie cyklon lub leje

tropikalny deszcz. Słabo świecą nagie żarówki na zwisających kablach. W zakamarkach, pod

ścianami czmychają szczury.

W mieszkalnych norach, za brudnymi szybami lub otwartymi drzwiami siedzą przed

telewizorami smutni ludzie. Oglądają telenowele, które godzinami przeplatają się

z rewolucyjnymi sabatami.

Tu, inaczej niż w São Paulo czy Caracas, slumsy nie oplatają wybujałych, nowoczesnych

centrów miast. Tu są w sercu miasta.

------------